17 augustus 2016

De natuur is aan het oppotten lijkt het wel. De vruchten groeien en kleuren, en de dieren houden zich stil, in elk geval veel stiller dan een maand geleden. Nu valt een spechtenlach op, de koolmezen houden zich koest, de tjiftjaf is zijn tekst kwijt.
Toch loop ik telkens weer iets onverwachts tegen het lijf. Gistermiddag bijvoorbeeld had ik mezelf al min of meer tevreden gesteld met een paar enorme felgroene eikels, die op zich best mooi zijn. Op het zandpaadje in het heideveld van de Kersdijk viel mijn oog ineens op iets op een paaltje...drie hagedissen!!! Vervolgens zat er op meerdere paaltjes telkens één hagedis, zodat ik de tijd kon nemen om een goede foto te maken.

Levendbarende hagedis Lacerta vivipara

Deze Levendbarende hagedis kan tot 18 centimeter lang worden. Hij eet kleine insecten en wormen. Deze hagedis houdt een winterslaap, waaruit hij in maart ontwaakt. De mannetjes wat eerder dan de vrouwtjes. In mei wordt er gepaard en drie maanden later worden de jonge dieren geboren. Niet in een eierschaal, zoals bij veel reptielen, maar in een vliesje, waar ze bijna direct uit kruipen.
Het toeval wil dat ik 25 juni in het Needse Achterveld een drachtig vrouwtje zag. De jongen zijn ongeveer 2,5 centimeter bij geboorte en groeien het eerste jaar nog een centimeter erbij. 

Levendbarende hagedis, drachtig vrouwtje - Needse Achterveld

Als een hagedis ruw wordt beetgepakt door dier of mens, kan hij zijn staart afwerpen. Dit heet autotomie. De afgeworpen staart blijft nog even doorbewegen (vergelijk een kip zonder kop, die nog doorrent). Dit leidt de aandacht van de belager af, en zo kan de hagedis ontsnappen. De staart groeit daarna weer aan, maar heeft dan een andere kleur en is wat korter en dikker.

detail van de Levendbarende hagedis,  met twee teken bij poot